Boston, baby!!!!

Það er gjörsamlega vonlaust fyrir ykkur að segja mér að þið eigið betri vinkonur en ég Sættið ykkur bara við það, ókei????

Þó svo að það virðist erfitt að sjá, þá hefur hringur margar hliðar, í tilfelli helgarinnar nýliðnu, þá hefur hringurinn fimm hliðar. Fimm mjög ólíkar stúlkur, allar fæddar og uppaldnar á Íslandi, voru samankomnar í Boston, sem au-pairs, árin 1993-1994. Við kynntumst allar á þeim tíma, og áttum misvel saman, en urðum allar vinkonur, og bjuggum til mikið af minningum á þessum tíma. Spólum fram í tímann 13-14 ár, nánar tiltekið til 7. Desember 2007, þar sem allar fimm stúlkur (konur) eru samankomnar á ný, og hringurinn lokaður á nýju með sínar fimm hliðar....

Íris, Vera, Gunnhildur, Hjördís, og svo ég, allar samankomnar heima hjá henni Veru minni, erum við ekki sætar?????

Þar sem að Bertha terta á aldrei neinn pening, þá var mér boðið að koma til Boston til þess að vera fimmta hliðin á hringnum... bestu vinkonur í heimi, þið skiljið...

Ég var mætt á staðinn, í þennan líka þvílíka kulda að morgni föstudags, og Vera kemur og nær í mig, og við skellum okkur heim til hennar. Það var þvílíkur kuldi, sérstaklega miðað við heima í San Jose, en þetta var bara mjög hressandi. Íbúðin hennar Veru er svo sæt, og þar fór sko vel um mig, það fór svo vel um mig að ég svaf allan daginn, bókstaflega. Svo kemur Vera heim úr vinnunni, og mikið var nú gaman að sitja bara og blaðra saman, heima hjá henni, og ekki í gegnum símann. Ég og Vera erum búnar að vera miklar vinkonur síðan við komum til Bandaríkjanna, og vorum alltaf saman í skólanum, eftir skóla, um helgar, og svo lengi mætti telja. Hún er í alla staði FRÁBÆR, og mér finnst ég alltaf vera komin heim til mín þegar ég er í kringum hana. Það var rosa kósí hjá okkur, hún að spila á gítar, og við að blaðra um lífið og tilveruna. Það er svo yndislegt að sjá hana svona ánægða í lífinu, því að hún er sko búin að ganga í gegnum sína erfiðleika, en virkilega tók sig á, og snéri lífi sínu við til hins betra, og ég er mjög stolt af henni, hún er sko hörkustelpa, þræl fyndin, og svaka góð í sér, djúpt hugsi og gáfuð. Ekki gerir það hlutina verri fyrir hana að hún sé svaka sæt líka

Síðan var sko leiðinni haldið heim til Írisar, dúllu, þar sem hún var mætt með bæði Gunnhildi og Hjöddu, búin að ná í þær uppá flugvöll. Gunnhildur býr í Noregi með manninum sínum, sem er mjög vel þekktur fótboltakall þar, hann heitir Oliviee Occean (ég vona að ég stafaði þetta rétt, elskan), og er hún bara mjög hamingjusöm þar. Hún á eitt stykki þrettán mánaða gamlan prins, og svo á hún Alexander, sem er ellefu ára, úr fyrrverandi sambandi. Maðurinn hennar Gunnhildar er frá Kanada, þannig að þau verða þar um jólin, þannig að hún skellti sér bara til Boston yfir eina helgi, og var það aðalástæðan sem að helgin var plönuð. Svo er það hún Hjödda mín, hún kom frá Íslandi, til þess að versla smá fyrir jólin, og hún ákváð einnig að koma um þessa sömu helgi, og gat það bara ekki verið betra. Eins og ég sagði áðan, svo flugu þær mér til Boston, svo að ég gæti verið með, FRÁBÆRT!!!!!  Hjödda er alveg frábær, hún býr heima með manni og tveimur dætrum, og er búið að ganga á ýmsu í hennar lífi. Eldri dóttir hennar er með genagalla, ásamt að vera einhverf, og er sjö ára gömul. Hjödda er súper mamma, án gríns. Að heyra hvað á daga hennar hefur drifið, sérstaklega með veikt barn, þá gránar manns eigin erfiðleikar í samanburði, og er hún ekkert smá sterkur einstaklingur, og mér finnst ég heppin að þekkja hana.

Hjödda dúlla, kom sko með konfekt, og mikið hámuðum við í okkur, og blöðruðum frá okkur allt vit. Það var sko mikið að tala um, eftir öll þessi ár, þó svo að við heyrum alltaf fréttir af hvor annari, þá var ég ekki búin að sjá hvorugar Gunnhildi né Hjöddu í sjö ár, og þær ekki búnar að sjá hvor aðra í fjórtán... Þannig að mikið þurfti nú að tala um. Svo ætluðum við sko að skella okkur í pottinn, en þá var hann bara ískaldur, af því að rafmagninu hafði slegið út, þannig að við héldum bara áfram að kjafta og borða konfekt.... Þegar við loksins drulluðum okkur uppí rúm, þá var klukkan hálffimm að staðartíma, en við allar búnar að ferðast, og annaðhvort frammí tímann eða aftur, þannig að við vorum allar létt klikkaðar... Ekki var nú miklum tíma eytt í einhvern svefn, og áður en við vissum af, þá vorum við komnar í hádegismat, og svo í mallið, að versla. Þær voru allar að versla, en ég var bara róleg í þessu, naut þess bara að halda áfram að kjafta. Svo var haldið á leið heim til Veru, og þar var byrjað að djúsa og gera sig til fyrir kvöldið, ætluðum við nú aldeilis að mála bæinn rauðann.

En, fyrst urðum við nú að notfæra okkur þess að hafa svona flínka hárgreiðsludömu í húsinu, og hún Gunnhildur ljúfa klippti mig og Hjöddu, og þá vorum við sko orðnar fínar, TAKK ELSKU BESTA GUNNHILDUR MÍN

Svo eftir myndatökur, brennivín, og mikinn hlátur, þá var haldið á leið inní borgina, hana yndislegu, Boston, baby.... Áður en bærinn var málaður rauður, þá stoppuðum við við hjá henni Ingu bloggvinkonu, sem var að fara til Íslands, og mikið var nú yndislegt að fá að hitta hana í persónu. Hún býr í þessari líku fínu íbúð rétt hjá Copley Square, og býr þar með manninum sínum og tveimur bráðfallegum hundum. Ég náði aðeins að spjalla við hana í svona hálftíma, og var það alveg frábært að hitta hana, góða skemmtun heima á Íslandi, elsku Inga mín, og vonandi náum við meiri tíma saman næst... Og Doddi minn, njóttu Altoids

Jæja, loksins náðum við að komast í bæinn, og fórum í Faneul Hall, þar sem við fundum eitthvað lítið og hallærislegt diskótek, og dönsuðum við þar í svona klukkutíma. Greyið Gunnhildur mín, hún var búin að gleyma að hér í Ameríkunni góðu lokar öllum skemmtistöðum um tvö leytið, þannig að ekki fékk hún nú mikið að dansa, en ég vona að hún hafi nú samt haft gaman af að dansa smá Svo var bara haldið heim á leið, en ekki áður en að við fengum okkur kínamat í Chinatown, sem var svona líka góður, og kalda teið er auðvitað alltaf best, ekki sammála Hjödda mín Svo var haldið heim á leið, en við fengum nú aldeilis að upplifa smá ævintýri á leiðinni heim, en við höldum því bara útaf fyrir okkur, er það ekki bara best, stelpur mínar!!!!!!!

Svo var það bara sunnudagurinn eftir, sem að leið alltof fljótt, því að það var farið út að borða, og svo hélt leiðin uppá flugvöll með mig, og því miður þurfti ég að halda heim á leið Ég hefði nú verið enn sárari og grátið enn meira, ef ég hefði ekki mína stóru og yndislegu fjölskyldu að koma heim til, en auðvitað grét ég nú smá við að þurfa að segja bless við þessar yndislegu stelpur mínar, sem að ég elska útaf lífinu, og sem að hafa gefið mér svo mikið í gegnum árin, og eiga allar sérstakan stað í hjarta mínu.

Íris mín, þú ert svo yndisleg og góð, fróðleg um allt, manstu að ég kallaði þig alltaf gulu síðurnar, af því að þú veist hvar hægt er að fá allt og finna allt, og þú ert æðisleg vinkona, á alla staði, get ekki beðið eftir að sjá þig í Júní, takk æðislega fyrir mig

Vera mín, þú ert svo fyndin, og alltaf er gaman að tala um allt og ekkert við þig, mikið var nú yndislegt að sjá hversu vel þú loksins hefur það, og takk fyrir að spila á gítarinn fyrir mig, komdu með hann með þér í Júní, takk yndislega mikið fyrir mig

Hjödda mín, þú ert rosalega sterk stelpa, og mér mun alltaf verða hugsað til þín þegar minn sjúkdómur er leiðinlegur, því að ég veit að þú myndir miklu frekar vera veik heldur en hún Thelma þín. Þú áttir þessa helgi 200% skilið, og ég vona að minningarnar munu ylja þér núna í vetur, takk kærlega fyrir að versla jólamatinn fyrir mig, og þúsund þakkir fyrir mig

Gunnhildur mín, þú ert svo opinská og skemmtileg, ég hef aldrei gleymt því og mun aldrei gleyma því heldur. Mikið var nú gott að kúra með þér, og gott að sjá þig ástfangna, þú átt allt gott skilið, aldrei gleyma því. Mikið var nú gaman að spjalla við þig, kúra hjá þér, og knúsa þig, hafðu það gott í Noregi, elskan, og kærlega takk fyrir mig

Maður fæðist inní fjölskyldu sína, en velur vini sína, þó svo að í tilfelli þessarar fjóru frábæru, yndislegu, allt öðruvísi stelpum en ég, þá er ég alveg viss um að lífið sjálft hafi valið þær handa mér, og ég gæti ekki verið hamingjusamari með val lífsins. Heimþráin er alltaf til staðar um jólin, en ég er þess fullviss að hún verði auðveldari að eiga við um þessi jól, vegna helgarinnar. Elsku stelpur, við leyfum ekki sjö til fjórtán árum að líða aftur þangað til að við erum allar samankomnar á ný, eruð þið ekki sammála??? Enn og aftur, milljón sinnum takk fyrir mig, ég naut helgarinnar í botn, og ég elska ykkur allar Farið vel með ykkur, gleðileg jól, og farsælt komandi ár

Hér er ég

Kæru vinir og vandamenn

Ég biðst innilegrar afsökunar á því að ég sé ekki búin að skrifa svo vikum skiptir, en það er bara búið að ganga á ýmsu, og þá ekki slæmu, lífið er bara stundum tímafrekt, og tíminn flýgur frá mér, eða þreytan er of mikil, eða það er bara mikið að gera.

Ég lofa að setjast niður seinna í dag eða á morgun, og skrifa langa, góða færslu um það sem á daga okkar hefur dregið, en þangað til, þá er búið að vera afmæli, Þakkargjörðarhátíðin, afmælisveisla, heimsóknir, heimavinna, vinna, skólavandamál, hegðunarvandamál, og ferðaráætlanir.......

Ég lofa, LOFA, að skrifa meira seinna í dag eða í síðasta lagi á morgun, og skal setja hér inn myndir, og vonandi verður færslan mín ekki það löng að þið nennið ekki að lesa hana, en mikið er búið að ganga á.

Ástar og saknaðarkveðjur, og ekki gefast upp á mér, mínir kæru vinir, þetta fer allt að koma hjá mér

Einmanaleiki

Uppá síðkastið þá hef ég upplifað ákveðinn einmanaleika sem stafar af þessum sjúkdómi sem ég lifi með. Mér finnst erfitt að útskýra fyrir læknum, ættingjum, vinum, og börnunum mínum hvernig þessi sjúkdómur hefur fest sig við mig. Stundum keyri ég um grátandi vegna einmanaleikans, sem að vísu hjálpar mér, því að tárin hafa ákveðna lækningu í för með sér, andlega séð. Vandamálið mitt er að ég hef engan að tala við um líðan mína, hræðslu mína, pirring minn, reiði mína.

Ég veit, ég veit, þið eruð að hugsa, af hverju fer ég ekki á stuðningsfund með öðru fólki sem er með MS? Af því að ég veit, um leið og ég fer á svoleiðis fund, einu sinni, þá þarf ég virkilega að sætta mig við þá staðreynd að ég hef þennan sjúkdóm, hann er ekki að fara neitt, hann er hér, fastur við mig, það sem eftir er. Þannig að ég hleyp í hring eftir hring, vongóð-þunglynd-reið-af hverju ég-sátt-vongóð..........

Það eru góðir dagar, það eru slæmir dagar, það eru svartir dagar, yndislegir dagar, eru þetta ekki dagar okkar allra? Hvort sem að við búum með sjúkdóm eða ekki, við göngum öll í gegnum mismunandi daga, bara mismarga af hvoru taginu. Ekki misskilja mig, í dag er ég ekki reið, ég er ekki þunglynd, ég er ekki af hverju ég? í dag, ég er sátt í dag, af því að síðustu dagar eru búnir að vera svartir, þunglyndir, erfiðir.

Stundum langar mig bara að leggjast uppí rúm og sofa, sofa þangað til að læknarnir geta gefið mér einhverja pillu eða sprautu sem á eftir að taka þessa blessuðu verki í burtu. Fyrir mig, verkirnir eru erfiðastir, af því að það er ALDREI hlé á þeim. Jú, jú, ég er á verkjalyfjum, loksins búin að finna verkjalyf sem eru nógu sterk til þess að leyfa mér að gleyma verkjunum í smá stund, þeir eru samt til staðar, en ekki eins miklir og ef ég væri ekki á lyfjum. Það er bara málið, þreytan kemur og fer, milljón pissuferðir koma og fara, náladofarnir koma og fara, erfitt að labba eða halda á hlutum, kemur og fer. Eitt er stöðugt, búið að vera í næstum því tvö ár núna, blessuðu verkirnir í höndunum, og núna handleggjunum, STÖÐUGT.

Sú tilhugsun að þurfa að finna fyrir þessum verkjum næstu 60 árin (ég er nú bara 34, er að reyna að meika það til 100), er óhugnaleg. Þannig að ég reyni ekki að hugsa um það, tala um það, en þá verð ég pirruð, reið, þunglynd. Soddan vítahringur, við höfum eflaust flest upplifað hann, á mismunandi veg, en enginn ætti að þurfa að lifa í vítahring allt sitt fullorðna líf, það er bara ekki sanngjarnt. Hvað geri ég þá? Held áfram að væflast í mínum einmanaleika? Eða horfist í augu við þá staðreynd, að þessi sjúkdómur er fluttur inn, fluttur inní líkamann minn, fluttur inná heimilið mitt, fluttur inní líf mitt og fjölskyldu minnar? Hvorugur möguleikinn er skemmtilegur, auðveldur, hughreystandi.

Ætli ég sé ekki búin að væflast með þennan einmanaleika nógu lengi, kannski er bara kominn tími til að horfast í augu við minn raunveruleika. Líður ekki alkohólistum svona, einum? Fyrir þeim er það kannski auðveldara að fara á fund einu sinni í viku, bara til þess að hlusta á aðra manneskju tala um þeirra upplifun á sama vandamálinu sem þeir hafa burðast með einir í langan tíma. Ég verð bara að sætta mig við minn raunveruleika, horfast í augu við hann, og díla við hann. Hver veit, kannski er raunveruleikinn betri en einmanaleikinn? Ætli ég drífi mig ekki bara á stuðningsfund til þess að finna svarið við þeirri spurningu? Sjáumst

Þoka og þreyta

Hér er kominn 7. Nóvember, takk fyrir, árið að fara að verða búið, hvert fer tíminn???? Í dag er komið haust hjá okkur, leiðindaþoka, kuldi, og smá úði. Samt er ég mjög ánægð með þetta veður, ég elska veturinn, sérstaklega hér í San Jose, því að við fáum kuldann, en ekki snjóinn. Ef við viljum fá snjó, þá er bara að keyra í tvo tíma norður, og þar er snjór handa okkur.

Ég er búin að vera rosalega þreytt uppá síðkastið, ég veit ekki hvort að það sé bara vegna MS, eða útaf vinnunni líka, eða bara bæði. Það er búið að vera frekar mikið stress í gangi í sambandi við börnin, aðallega tvíburana, vegna einkunna og hegðunar. Þær eru rosalega yndislegar, góðhjartaðar, og góðar stelpur, en uppá síðkastið eru þær búnar að vera miklar gelgjur og ég er að verða gráhærð. Það er nóg að hafa eitt stykki ungling með blessuðu unglingaveikina, en annað að hafa tvær unglingsstúlkur, það er semsagt aldrei frí, ein hagar sér vel, hin er með stæla, og svo skiptast þær á. Svo er búið að vera vesen með einn strák í bekknum hennar Mikaelu minnar, hann er búinn að vera frekar leiðinlegur við hana, og er ég búin að þurfa að hitta mömmu hans tvisvar í síðustu viku til þess að útkljá vandamálið.

Hér er svo búið að breyta tímanum, þannig að núna er átta tíma mismunur á mér og ykkur heima á Fróni, þannig að hér er bjart eldsnemma á morgnana, en orðið dimmt fyrir klukkan sex á kvöldin. Ég er ennþá að vinna á sama stað, en vinn núna fjóra daga vikunnar, fór ekki í vinnu í gær vegna heilsu, vaknaði svona líka aum í mjöðminni, og var haltrandi um eins og áttræð kona í tvo daga. Svona er þessi blessaði skjúkdómur óútreiknanlegur. Ég er loksins að fara að hitta taugasérfræðing fljótlega, er ekki búin að sjá hann síðan í Maí, alltof langur tími kominn. Ég þarf að fara í skönnun, er ekki búin að fara í svoleiðis í ár, og er sko kominn tími til. Svo þarf ég að vinna í því að byrja aftur á sprautunum, ég vona að það fari að gerast fljótlega. Ég er á rosalega sterkum verkjalyfjum núna, en þau virka, án þess að hafa aukaverkanir, sem er gott mál.

Tim líður vel, er mjög ánægður í sinni vinnu, er að vinna mikið í þessari viku, hann er að vonast til þess að fá stöðuhækkun fyrir eða um jólin, og verður það yndislegt ef að það gerist fyrir hann. Hann er að vinna í því að koma okkur inní hús, og er vonin enn sú að það gerist fyrir brúðkaupið í lok Júní á næsta ári, en við sjáum til með það, þetta fer vonandi allt að koma. Þar sem ég er loksins að vinna smá, þá á ég eftir að fá eitthvað smá tilbaka frá skattinum, og vonandi verður það nóg til þess að ég geti sent heim til Íslands fyrir markaðskjaraláninu fyrir allt árið, þá þarf ég ekki að stressast yfir því. Ég vona líka að það verði nóg til þess að borga mömmu og pabba eins mikið tilbaka og ég get, því að ég vil ekki skulda þeim neitt. Ég hef ekki talað við þau síðan mamma hringdi í Kalla minn í September, og ég býst ekki við að tala við þau í langan tíma, það er of erfitt fyrir mig að þurfa að hlusta á hversu mikill aumingi ég sé, þegar ég er enn að reyna að gera mitt besta, og eins og við vitum, þá er mitt besta aldrei nógu gott fyrir þau, sannleikurinn er bara sá.

Þá er kominn tími til þess að stökkva inní sturtu, og drífa mig í þessa blessuðu vinnu mína sem þreytir mig meira og meira á hverjum degi. Mér finnst æðislegt samt að komast út og vera í vinnu, en ég verð að fara að finna mér eitthvað sem er ekki svona erfitt á líkamann, hvað þá á heilsuna. Tíminn mun leiða það í ljós, ekki satt???? Ég vil svo þakka ykkur öllum fyrir að skrifa í athugasemdirnar og í gestabókina, Hilda og Fanney, ekkert smá gaman að heyra frá ykkur, endilega sendið mér email á [e-mail], það er æðislegt að heyra frá gömlum ættingjum og vinum, sérstaklega þegar ég hef spáð mikið í hvernig þið hafið það, ég grátbið ykkur um að senda mér tölvupóst, og ykkur öll sem að rekist á mig hér af tilviljun, og ykkur sem vitið að ég er hér.

Kossar og knús til ykkar allra, farið vel með ykkur og hvort annað

HAPPY HALLOWEEN

SPOOKY SPIRIT and her PREY....................

Þessi mynd var tekin á laugardaginn var, þar sem ég vann sigur í hver var óttaslegasti búningurinn, takk fyrir!!!!! Partýið var alveg frábært, fullt af krökkum, allir komu í búingunum, og skemmtu sér stórkostlega.

Mikið var um ógeðslegan mat, draugar, draugaskítur, blóðugt popp, mannakjöt (kjúklingur...), augasteinar, og blóðug pítsa. Krökkunum fannst svaka gaman að borða draugana og draugaskítinn, fannst það sko ekkert smá fyndið. Við vorum með allskonar leiki, og svo var ég með þetta þvílíka dansgólf, gufu, ljós, og allir fengu ljósaarmband eða hálsmen, þannig að litadýrðin var þvílík, og krakkarnir dönsuðu frá sér allt vit.

Ég set inn hérna fullt af myndum handa ykkur, ég vona að þið njótið þeirra. Svo í dag er sjálf Hrekkjarvakan, og erum við sko tilbúin. Ég var að koma heim eftir að horfa á skrúðgönguna hjá krökkunum í skólanum, og voru allskonar fyrirbrigði þar samankomin, ásamt prinsessum og ofurhetjum. Í kvöld förum við svo og betlum nammi útum allt hverfið, en ég er samt á því að við förum frekar í kirkju, já og biðjum um fyrirgefningu á þessum fíflalátum í okkur

Nei, nei, að vísu förum við sennilega í kirkju, en þar verða samankomin allskonar fjölskyldur, og leikir spilaðir, og krakkarnir fá aragrúa af sælgæti, jafnvel meira en ef við löbbum um allt hverfið, ég veit ekki alveg hvort við munum gera samt. Þó svo að Hrekkjarvakan sé í dag, þá var þessi líka hrekkur spilaður á okkur í gærkveldi.

Við lentum í jarðskjálfta, takk fyrir, 5.6 á Richter, og var hann mjög sterkur, við fundum vel fyrir honum hér inni hjá okkur. Allt í einu byrjaði smá titringur, og ég segi við krakkana, hvaða læti eru þetta? Svo byrjaði öll íbúðin að skjálfa, ég sé kojuna hennar Mikaelu hristast, ég kalla á börnin að koma í dyragættina, Tim kemur hlaupandi og við höldum utan um börnin fjögur, á meðan íbúðin hristist, myndir duttu af veggnum, ein brotnaði, og kojan byrjaði að sveiflast fram og tilbaka. Innan við 20-30 sekúndur (sem leið eins og nokkrar mínútur) þá var jarðskjálftinn yfirstaðinn, og við þrifum glerbrotin, og tékkuðum á íbúðinni. Nágrannarnir þutu margir út, og stóðu úti eftir á og ræddu málin, það er mikið um Afríkubúa hér í nágrenninu, og margir að upplifa sinn fyrsta jarðskjálfta.

Það skrýtnasta við þetta var, að eftir að jarðskjálftinn var búinn, þá var eins og byggingin sveiflaðist fram og tilbaka, eins og hún var ekki viss um hvort að hún ætlaði að standa uppi, eða falla. Það var rosalega skrítin tilfinning, af því að við vorum enn skjálfandi úr hræðslu, en svo héldum við áfram að sveiflast með byggingunni, mjög skrítið. Það er ekki vitað til þess að neinn hafi meiðst eða slasast, og ekki var mikið um skemmdir, en þetta var skrítin upplifun. Ég er búin að búa í Kaliforníu í meira en átta ár, og er þetta minn fyrsti, alvöru, stóri jarðskjálfti. Manni verður nú bara um og ó þegar það eru bæði skógareldar og jarðskjálftar að gerast á sama tíma, manni verður hugsað til þess að heimurinn sé kannski bara að farast, eins og biblían segir, að þetta sé byrjunin á endinum, en auðvitað leyfir maður sér nú ekki að hugsa svo djúpt, því þá yfirtekur hræðslan mann.

Ég veit að eitt gott við þennan jarðskjálfta var það að ég og Tim brugðumst við hratt og rétt, þannig að núna vitum við það. Þetta skapaði líka tækifæri að ræða betur við börnin um hvað gera skal þegar jarðskjálfti skellur á, og núna erum við komin með jarðskjálfta áætlun, sem að við vorum aldrei búin að æfa áður, en höfðum hugmynd að. Þannig að það kemur alltaf eitthvað gott útúr óttaslegnum augnablikum, það er fegurð lífsins.....

Ég óska ykkur öllum Gleðilega Hrekkjarvöku, njótið dagsins, og drauganna

Skógareldar og hitabylgja

Kæru vinir og vandamenn, ég vona að þið hafið ekki haft miklar áhyggjur af mér og mínum, en ég býst nú samt við að þið hafið spáð mikið í hvort að þessir blessuðu skógareldar séu í mínu nágrenni eða ekki. Sem betur fer eru þeir langt í burtu frá okkur, en því miður eru þeir búnir að orsaka miklum skemmdum, og eru um það bil milljón manns sem hafa þurft að yfirgefa heimili sín og skilja mikið ef ekki allt eftir, alveg hræðilegt ástand.

Það var sagt í fréttunum hér í morgun að þetta sé stærsti hluti fólks sem hefur þurft að yfirgefa heimili sín í sögu Bandaríkjanna síðan The Civil War, sem var í lok 1890, þannig að þetta eru miklar fréttir hér í Bandaríkjunum í dag. Arnold Swarzenegger er á fullu að sjá um að eldarnir séu kæfðir, hann er að finna slökkviliðsmenn útum allt land, sér um að þeir fái hvíld og mat inná milli, og hann er á fullu að láta amerísk stjórnvöld vita að þetta sé hræðilegt ástand. Eftir að fellibylurinn Katrína fór illa með New Orleans, þá hafa margir stjórnmálamenn lært sína lexíu, og vilja ekki að sú saga endurtaki sig. Svo virðist sem að Brúskurinn ætli að heimsækja svæðið á morgun, og eru flestir hér í Kaliforníu á móti því, því á meðan á hans dvöl stendur þá fer tími í að halda fundi og tala um hlutina, í staðinn fyrir að sjá um hlutina.

Ekki veit ég hvort að þessir blessuðu skógareldar hafa eitthvað með þetta að gera, en hitinn hér hjá okkur hefur verið rosalegur, á milli 27-34 gráður, halló, það er í lok Október. Við erum labbandi um í stuttbuxum og hlýrabolum þessa vikuna, en í síðustu viku voru það stígvéli og regnjakkar. Svona er nú veðrið í Kaliforníu, bæði suður og norður, þannig að maður dílar bara við þennan hita. Ég sem var búin að pakka öllum sumarfötum niður af krökkunum, en þurfti núna að taka upp nokkrar flíkur, svona er nú lífið.

Annars er allt fínt að frétta héðan, brjálað að gera eins og hjá ykkur öllum. Ég er komin á lappir á hverjum degi um sex leytið, skutla manninum í vinnuna, kem heim, geri börnin tilbúin í skólann, bý til nesti, morgunmat, skrifa undir heimalærdóm, skutla þeim í skólann. Fer útí búð að versla í matinn, eða kem heim og tek til á heimilinu, svo er það vinnan mín, ég er í henni þrjá tíma á dag, og er það sko ekki slæmt. Svo kem ég heim, næ í börnin, næ í manninn, heimalærdómur, kvöldmatur, sturtur, lestur, næturkossar og knús, og svo er ég búin á því........

Þetta er lífið mitt þessa dagana, og er það bara í góðu lagi mín vegna, því að ég er á lífi og er búin í bili með þetta blessaða MS kast mitt, og líður betur. Ég held líka að þó svo að líkamlega er vinnan erfið fyrir mig, þá er ég samt að komast í betra form, ég er á hlaupum allan tímann á meðan ég er í vinnunni, þannig að líkaminn er að venjast því að vera á snúningi, sem er mjög gott. Svo er ég að passa mig á matnum, og er að reyna að minnka við mig diet kókið, held áfram að reyna.....

Svo núna um helgina er Hrekkjarvakan, Halloween baby, að vísu er hún ekki fyrr en 31. Október, en við erum með okkar árlega partý. Við byrjuðum í fyrra, ég man ekki hvort að ég var byrjuð að blogga þá, ég held að ég var byrjuð, en ég átti ekki digital myndavél, þannig að ég setti engar myndir hér inná í fyrra. Ég lofa að setja inn myndir handa ykkur, mjög sennilega á sunnudaginn. Partýið verður mjög skemmtilegt, fullt af krökkum á öllum aldri, ég verð með þvílíka leiki, og hræðilegan mat, ormapizzu, draugaskít, gúmmíaugu, og ég veit ekki hvaðeina..... Ég óska ykkur öllum góðrar helgar, þó að snemma sé, og sendi til ykkar alla mína kossa og knús, ég er búin að sakna ykkar hrikalega, og vonast til að hafa tíma til þess að blogga oftar, sérstaklega núna þar sem heilsan er aðeins betri, og ég er ekki komin uppí rúm klukkan átta um kvöld. Hlakka til þess að segja ykkur frá Hrekkjarvökupartýinu

Lífið og tilveran

Þvílík vika, þvílíkt líf, þvílík börn.... Ég man þegar ég var einstæð, í skóla, að vinna, og djammandi frá mér allt vit, þá var ég alltaf á fullu. Samt var það ekkert miðað við hvernig lífið mitt er á fullu núna.  Ég er búin að vera í vinnunni minni núna í fjórar vikur, og mér líkar bara mjög vel við. Auðvitað á veitingastaða vinna mjög vel við mig, ég meina ég er búin að vinna í þessum bransa síðan ég var um tvítugt, en leiðinlegt er það að geta ekki verið yfirmaður í bransanum, en auðvitað er stressið of mikið og heilsan of lítil.

Ég lenti á bráðavaktinni á mánudaginn var, því miður. Ég vaknaði og voru hendurnar á mér tvöfaldar í stærð, bjúgurinn var svo mikill. Hægri handleggurinn var aumur, hægra augað á mér var sokkið, og tærnar tvöfaldar í stærð líka. Til þess að gera langa sögu stutta, þá var þetta að mestu leyti meðali að kenna. Ég er búin að vera með mikla verki í handleggjunum líka, og dofinn er orðinn oftari og lengri í bæði höndum og handleggjum... Hluti af sjúkdómnum, en þetta er leiðinlegt, sérstaklega þar sem að mér líkar svo vel í vinnunni að ég vil ekki þurfa að hætta, vegna verka.

Ég þarf að passa mig á því að slaka á, þið skiljið mömmur, slaka á Brandari dagsins, því að ef ég kunni ekki að slaka á sem einhleyp ung kona, hvernig fer ég að því að slaka á sem fjagra barna móðir???? Allaveganna, ég veit að núna er mikilvægara en nokkru sinni áður að byrja aftur á sprautunum, þið vitið, daglegu sprautunum sem ég var á í fjóra eða svo mánuði, áður en ég missti heilsutrygginguna. Ég er loksins á leiðinni að sjá nýjan læknir á fimmtudaginn, og þá vonandi verður mér vísað á nýjan taugasérfræðing, og nýjan verkjasérfræðing, þá loksins fer boltinn að rúlla aftur í rétta átt.

Ég veit, ég veit, ég veit, að það eru margir hlutir sem ég get gert sjálf, sem geta eflaust bætt líðan mína til muna, til dæmis, hætta að drekka diet kók Ókei, það er svo erfitt, ég held ekki að þið skiljið mig..................... Ég er hætt að drekka bjórinn, ég er hætt að drekka romm og kók, captain morgan og kók, southern comfort og kók, ég get bara ekki hætt í diet kókinu............. En, ég veit, að ef ég virkilega tek mig á, þá mun ég geta hætt því eins og öllu öðru, það gerist bara einn daginn. Ég man þegar ég hætti að drekka í Ágúst 2006, ég datt í það eitt kvöldið, og leið svo illa næsta dag, að ég hafði bara engann áhuga á að fá mér bjór í marga mánuði. Núna í ár, ég hef fengið mér í glas þrisvar eða fjórum sinnum, og þið sem þekkið mig, það er kallað að vera hætt að drekka á mínum mælikvarða. Ég vanalega drekk mikið á sumrin og yfir jólin, en drakk einu sinni í sumar (heima á Íslandi), og efast um að ég muni drekka yfir jólin (við sjáum til).

Svo er það mataræðið, því get ég breytt, og hef breytt. En, ég jójóa allt of mikið með mataræðið. Ég er dugleg í tvo mánuði, losna við tíu kíló, en slaka svo á og kílóin klifra uppá mig aftur. Svo missi ég matarlystina alveg, og einhverja hluta vegna þá þyngist ég þegar það gerist, sennilega af því að ég er ekki að brenna neinu, og þegar ég loksins borða þá geymir líkaminn matinn sem fituforða af því að ég borða bara einu sinni á dag. Svo er það ræktin, ef ég barasta hefði orku til þess að hreyfa mig meira en ég nú þegar geri, þá myndi ég brenna henni.

Afsakanir eða ástæður, segið þið, já, það er mikið til í því hjá ykkur, hvort er ég með afsakanir eða ástæður? Hvort lítið af hverju, held ég, en það er kominn tími til þess að loka á afsakanirnar, hlusta á ástæðurnar, en vinna með ástæðunum og gegn afsökunum. Ég og þú vitum bæði að heilsan verður betri fyrir vikið, líkamleg og andleg, og að ég verð að vera í góðu formi fyrir brúðkaupið, HALLÓ, ÞAÐ ER SKO SKYLDA 

Löng vika hjá mér, og í kjölfarið kemur alltof stutt helgi, finnst ykkur það ekki líka? Maður hefur varla tíma til þess að taka til, gera smá þvott, og njóta fjölskyldunnar í afslöppun áður en sunnudagskvöldið er komið, og maður byrjaður að hella uppá kaffikönnuna, gera nesti tilbúið, horfandi tilbaka sár yfir því að maður náði ekki að gera helminginn af því sem maður vildi. Hey, það er alltaf næsta helgi

Hvar er hún?

Hafið þið horft í spegil og spáð í hver þessi manneskja er sem að horfir tilbaka? Þekkið þið konuna/manninn sem starir tilbaka? Ég velti því oft fyrir mér hver það er sem ég sé í speglinum. Ég man að þegar ég var táningur þá vildi ég ekki horfa á sjálfa mig í speglinum, það voru alltof margar bólur og freknur sem blöstu við mér, og ég var með hálfgert ógeð á sjálfri mér. Mér fannst ég voðalega óhugguleg, ljót eiginlega. Svo flutti ég að heiman einn daginn, og varð sjálfstæðari, og stundum gat ég horft í spegil í margar mínútur, stundum klukkutíma Ég fór að kannast við þessa stúlku sem horfði tilbaka, hún var allt í lagi, bólurnar voru ekki eins margar, freknurnar voru enn til staðar, en þær voru krúttlegar.

Ég flutti til Ameríku, kynntist mörgum íslenskum stelpum, og þær kenndu mér að mála mig, plokka á mér augabrýrnar (er það rétt?), velja mér sæt föt. Ég fór að fíla þessa ungu stúlku, mér fannst augun á mér falleg, ég var lítil og sæt. Ég eignaðist kærasta, sem einn daginn píndi mig að horfa á sjálfa mig í speglinum, þangað til að ég sá það sem hann sá. Honum fannst ég falleg, og hann sagði mér það milljón sinnum, líka eftir að við hættum saman Sjálfsálitið var í hámarki, og ég var farin að trúa því að ég væri virkilega falleg, á minn eiginn litla freknulega hátt...

Ég giftist, var í skóla, eignaðist börn, en einn daginn þegar ég leit í spegil þá blasti við mér ókunnug kona. Þessi kona var bólgin í framan, hún var marin, hún var útgrátin, hún var þreytt. Augun hennar, sem einu sinni ljómuðu af hamingju, sjálfstrausti, og styrk, voru núna bólgin, óttaslegin og hálfdauð. Ég þekkti ekki sjálfa mig, og í langan tíma þegar ég leit í spegil þarna var hún, þessi ókunnuga kona sem ég hafði ekki hugmynd um hvernig ég gæti losað mig við. Einn daginn leit ég í spegil, neisti var kviknaður í augunum mínum, og ég sá gömlu, sterku Berthu aftur.

Það tók mig tvö, næstum þrjú ár að losa mig við ókunngu konuna í speglinum, stundum kom hún í heimsókn í nokkra daga, vikur, mánuði, en ég losaði mig við hana. Þegar ég leit í spegil þá sá ég mig, gömlu góðu mig. Eitt sumarið hitti ég mann, eldri mann, góðan mann, vitran mann, elskulegan mann. Þessi maður kveikti nýjan neista í augunum mínum, ástarneistann. Ástin var oft búin að vera í lífi mínu, en í þetta skiptið var ástin örugg, og það sást í speglinum. Í hvert skiptið sem ég leit í spegil þá sá ég öryggi endurspeglast.

Í nokkrar vikur núna hefur öryggið vikið fyrir ótta. Því miður hefur óttinn tekið yfir, og ég sé bregða fyrir gömlu, ókunnugu konunni, þeirri sem átti við óttann að stríða í fyrrverandi hjónabandinu. Þessi ótti er öðruvísi, þessi ótti viðkemur sjúkdómnum sem ég lifi með. Það er ekki auðvelt að hafa enga hugmynd um heilsufarið hjá sjálfum sér, að ekki vita hvort að maður kemst framúr rúmi næsta dag, hvort að maður getur eldað, keyrt, vélritað, skorið niður epli, greitt hár, burstað í sér tennurnar, já, þessi ótti er sterkur. Hann er að reyna að yfirgnæfa öryggið sem að ríkir í lífi mínu í fyrsta skiptið allt mitt líf... Ég mun ekki leyfa óttanum að taka yfir, þessvegna stari ég tilbaka á konuna í speglinum, og ég leita. Ég leita að sterku konunni, þeirri sem að flutti til Ameríku alein. Þeirri sem að hafði styrk til þess að fara frá ofbeldishneigða manninum sínum. Þeirri sem að hafði lítið sem ekkert sjálfsálit og traust, en styrkti sjálfa sig í gegnum árin og hefur mikið sjálsálit og traust. Ég leita að konunni sem elur upp fjögur börn, sem hugsar um fjölskyldu sína og biður til Guðs að hann leyfi henni að vera í faðmi fjölskyldunnar í marga tugi í viðbót.

Ég leita að mér...

Kast...

MS kast er búið að vera í gangi, kæru vinir og vandamenn, hefur eflaust með nýja vinnu að gera, eða bara slæm tímasetning, ég er ekki alveg viss um hvort það er, en ég er búin að vera með MS kast í gangi núna í nokkrar vikur, og hef ekki haft möguleika á að vélrita Þetta kast í þetta skiptið hefur einkennt sig þannig að dofatilfinningin hefur aukist mikið, mjög mikið, í báðum höndum, og upp báða handleggi, að olnbogunum. Þetta er búið að vera erfitt, og af hverju er þetta að gerast akkúrat núna???? Kannski af því að ég er byrjuð að vinna aftur, en ég er bara að vinna þrjá tíma á dag, en er samt á fullu allann tímann á meðan ég er í vinnunni... Ég held samt að þetta kast sé ekki vinnunni að kenna, MS köst koma þegar þau vilja, það er ekkert sem að við gerum sem að flýtir fyrir þeim, eða ýtir undir þau, þau gerast bara þegar sjúkdómurinn ákveður að hraða á sér...

Þessi dofatilfinning hefur verið erfið, og verkirnir hafa aukist í höndunum og handleggjunum síðustu vikur, ég vakna á morgnana og er dofin í báðum handleggjum, hendurnar eru kvalnar af verkjum, og það tekur mig núna milli 30-45 mínútur bara að losna við dofann. Meðalið tekur um það bil klukkutíma að byrja að virka á verkina, þannig að morgnarnir mínir eru frekar hægir af stað... Það er orðið erfitt á tímum fyrir mig að keyra, ég tala nú ekki um að vélrita, þannig að kæru vinir, þessvegna hafið þið ekki séð mig hér í nokkrar vikur, en ég er á lífi

Það er búið að vera mikið að gera hér hjá okkur, ég er að vinna, jibbí jei jei, jibbí jibbí jei jei.... Ég er mjög ánægð með að vera komin aftur í vinnu, þó svo að er gamla geitin þar.... Ég er að vinna með ungu fólki, þau eru öll um tvítugt, þannig að þeirra líf snýst um bjór, djamm, og kynlíf... Mér líkar mjög vel við alla í vinnunni, en hef ekki mikið sameiginlegt með þeim, en það er allt í lagi. Ég er að vinna á veitingastað, ég vísa fólki til borðs, hjálpa til með að þrífa borðin, og er mikið á hlaupum þegar veitingastaðurinn fyllist. Ég er mjög ánægð, því að hádegismaturinn er mjög upptekinn, þannig að tíminn líður mjög hratt. Ég fæ skítna $10 á tímann, en ég fæ líka þjórfé frá þjónunum, þannig að ég geng út með auka pening á hverjum degi, ekki slæmt.

Tim líkar rosalega vel í sinni vinnu, hann er yfirmaður í vöruhúsi, og yfirsér 8-10 manns, en er búinn að vera að leita að nýju fólki því að eitt af því fyrsta sem hann þurfti að gera var að reka nokkra menn, svaka stuð Hann sér alveg fyrir sér að vera þarna í langann tíma, þannig að við sjáum hvernig það fer. Svo eru það börnin, brjálað að gera hjá þeim í skólanum, hjá þeim öllum. Tvíburarnir eru á fullu, ég þarf að ýta við þeim á hverjum degi, bara til þess að passa að þær standa sig vel í heimalærdómnum, þær eru báðar svo miklir táningar þessa dagana að ég veit stundum ekki hvað ég á að gera Ég elska þær mikið, en stundum langar mig bara til þess að skella þeim yfir hnéð á mér, því að óvirðingin og stælarnir sem koma frá þeim gera mig gráhærða!!!!!!! Kalli og Mikaela, þeim gengur rosalega vel í skólanum, ég er það heppin að ég er búin að vera hörð á þeim síðan þau byrjuðu í skólanum, en ég gat ekki byrjað að vera hörð við tvíburana fyrr en í fimmta bekk, því miður var Tim ekki eins harður á skólavinnu þegar þær voru litlar, þannig að þær eru stundum mjög latar, og hafa ekki mikinn áhuga á að læra. Samt sem áður, þá er ég búin að tala og tala og tala um mikilvægi skólans við þær, og ég held að það sé farið að setjast smá á heilann þeirra.

Jæja, það er búið að taka mig næstum því klukkutíma að skrifa þetta litla blogg mitt í dag, ég þarf að taka hlé inná milli, þannig að þetta er orðið gott í bili. Ég vona að þessu kasti fari að ljúka svo að ég geti farið að blogga oftar, ég er búin að sakna þess að vera hér í bloggheiminum, stundum gefur bloggheimurinn mér það sem mig vantar mest, hlé frá raunveruleikanum..... Þá er kominn tími til þess að gera mig tilbúna fyrir vinnuna, njótið dagsins, kæru vinir, og ég læt sjá mig mjög fljótlega aftur

Týnd

Kæru vinir, ég veit að ég er búin að vera í feluleik, búin að vera týnd í nokkra daga, en Guð minn góður, ég er búin að vera á fullu í nokkra daga núna...

Fyrst og fremst, mín er komin með litla vinnu, hálfan daginn eins og ég var að vonast til þess að finna...   Já, við skulum fagna saman, einn, tveir, og HÚRRA.......... Húmorinn í þessum fréttum er sá, að ég er á fyrsta skrefi Útskýring... Ég er að vinna á veitingastað, ítölskum veitingastað, og mitt starf er að fylgja fólki til borðs, taka við símapöntunum, þrífa borð (þegar ég hef tíma), bera fram mat (þegar ég hef tíma), semsagt, ég er á fyrsta skrefi...

Eins og ég sagði, það er húmorinn í þessu, ég er nú ekki að taka þessu alvarlega, af því að það þýðir ekki neitt!!!! Ég útskrifaðist með BS gráðu í Hótel og Veitingarekstri, hef unnið á veitingastöðum og hótelum síðan 1995, og fyrir þann tíma, þá rak ég að mestu leyti bakarí heima á Íslandi (yfirmaðurinn var þar aldrei, tvisvar kannski í viku, ég sá um mest allt, ásamt Röggu vinkonu, manstu Ragga mín?). Ég vann við veisluþjónustu í fimm ár, og rak mína eigin veisluþjónustu ásamt fyrrverandi eiginmanninum () í nokkur ár. Þannig að það má segja að ég er með pínulitla reynslu í veitingaiðnaðinum....

Það besta við þessa vinnu er vinnutíminni, ég vinn fimm daga vikunnar (mánudag-föstudag), frá 11-14...þannig að ég get farið með börnin mín í skólann, farið heim, tekið til, farið í göngutúr, horft smá á imbann, sofið, gert hvað sem ég vil gera, það mun allt fara eftir heilsu (eins og allt annað). Það tekur mig tíu mínútur að keyra í vinnuna, þannig að þetta er frekar fullkomið. Ég er búin í tæka tíð til þess að ná í börnin í skólann, og ég hef allan eftirmiðdaginn til þess að aðstoða við heimalærdóm, elda kvöldmat, taka til, fara í göngutúr, horfa smá á imbann, sofið, bara gert það sem að heilsan skipar mér að gera

Ég er mjög, mjög, mjög HAPPY....... Ókei, launin eru léleg, ég mun þéna smá þjórfé, en þar sem ég fæ borgað mánaðarlega frá ríkinu, þá má ég bara þéna pínu pons, án þess að mánaðargreiðslan mín frá þeim er minnkuð, ríkið sér nú svo vel um mann. Ástæðan fyrir því að ég tók þessa vinnu án þess að hugsa meira útí það er sú að meðlagið mitt er hætt, allaveganna í bili, ég veit ekki hvenær það mun byrja aftur, það virðist sem að barnsfaðir minn sé búinn að skipta um vinnu, og annaðhvort er hann að fá borgað undir borðið, eða hann er að bíða eftir því að ríkið finni sig, ég bara veit ekki, alltaf sama sagan með hann (hann hringdi ekki einu sinni í son sinn á afmælinu, enn sorglegara er að sonur minn tók ekki einu sinni eftir því, hann er orðinn svo vanur því að pabbi hans er ekki til staðar).

Ekki var það nóg í þessari viku að ég byrjaði að vinna í gær, heldur fór maðurinn minn í vinnuviðtal á föstudaginn síðastliðinn, og svo aftur í gær, og honum var boðin vinnan liggur við á staðnum, hann var varla farinn áður en það var hringt í hann og honum boðinn vinnan   Fögnum saman, einn, tveir, og HÚRRA, HÚRRA, HÚRRA...... Við bæði mættum í okkar vinnur í dag, bæði búin að vera frá vinnu í ár vegna veikinda, og rétt svo byrjuð að kíkja á vinnumöguleikana, og bæði komin með vinnur innan við viku VIÐ BÆÐI DRULLUÞREYTT í dag, hann farinn að sofa, ég ligg í tölvunni, alveg steinhissa bara yfir þessu öllu saman....

Stundum gerast hlutirnir hratt, stundum fær maður óskir sínar fylltar, stundum með því að trúa að hvað sem er getur gerst. Mér finnst rosalega fyndið að síðan ég hitti unnusta minn, þá hafa margar óskir mínar ræst, og óskir hans hafa líka ræst. Ef það er þá ekki merking um það að ég eigi að vera með þessum manni, þá veit ég barasta ekki neitt í minn haus. Við Tim lentum í leiðindum á föstudaginn, án þess að tala of mikið um hvað gerðist, en ég laug að manninum mínum, og ég hagaði mér eins og lítið barn (þannig séð). Ég laug að honum í staðinn fyrir að leita til hans með vandamál, vitandi það að hann gæti aðstoðað mig við að leysa vandamálið..... Ekki spyrja mig af hverju ég kaus þá leið að ljúga að unnusta mínum, ég lýg varla aldrei, smá hvít lygi hér og þar, en fyrir utan svoleiðis þá er ég ekki lygari. Ég held að það sem gerðist er að ég vildi ekki að hann sæi þá hlið af mér sem gerir heimsk mistök, þannig að í staðinn fyrir að leita til hans í trúnaði, þá bjó ég til litla sögu sem mér fannst hljóma betur.

Auðvitað tók sökin yfir, og hann þefaði hana uppi, og ég varð að segja honum sannleikann, og hann var ekki ánægður, honum fannst ég hafa svikið hann, logið að honum, og notað sig... Helginni var eytt í að ræða málin (inná milli þess að halda uppá smá afmælisskemmtun fyrir Kalla, ég blogga um það á morgun), og við erum komin á réttan kjöl aftur, en auðvitað er mér búið að líða rosalega illa yfir þessu öllu, sérstaklega af því að ég hef mann til þess að leita til, ég er svo vön að vera ein og takast á við vandamál ein, en ég verð að muna að ég hef góðan mann í lífi mínu, og ég get leitað til hans með hvað sem er, lítið og stórt, ég veit það núna

Nokkrum dögum eftir leiðindin erum við bæði komin með vinnu, sem okkur líkar vel við, og við höldum áfram að vinna í því að koma stóru fjölskyldunni okkar inní stærra húsnæði. Mikið væri nú yndislegt að vera komin inní hús fyrir næsta sumar, sérstaklega fyrir 28. Júní 2008, þið munið, brúðkaupsdaginn okkar Já, brúðkaupið mun gerast, eitt leiðindaratvik okkar á milli á ekki eftir að slíta okkur í burtu frá hvort öðru, NO WAY, NO HOW!!!!!!!

Jæja, elskurnar, núna vitið þið af hverju ég er ekki búin að vera við í bloggheiminum, hinn heimurinn þurfti mikið á mér að halda síðustu fimm daga eða svo..... Ég saknaði ykkar, verð að lesa bloggin ykkar á morgun, því að hér er klukkan ellefu um kvöld, og ég fór á lappir klukkan sex í morgun (keyrði manninn minn í vinnuna), og þarf að vakna klukkan sex í fyrramálið, þannig að ég kveð ykkur að sinni, en ég kem aftur á morgun, þá get ég vonandi haldið augunum opnum...